Złocenie PVD a Złocenie Galwaniczne – różnice, zalety i wady technologii

Warto na początku zaznaczyć, że termin „złocenie” jest często używany szerzej, nie tylko w odniesieniu do powłok zawierających czyste złoto. Wiele procesów, zwłaszcza w technologii PVD, ma na celu imitację wyglądu złota, wykorzystując inne materiały, takie jak azotek tytanu (TiN), który ma złoty kolor, ale jest znacznie twardszy i bardziej odporny niż samo złoto.

Można wiec rozróżnić złocenie m.in. na:

• złocenie dekoracyjne nie zawierające złota
• złocenie dekoracyjne zawierające złoto
• złocenie techniczne mające zapewnić odpowiednie właściwości elektryczne produktu.

Galwanizacja to proces elektrochemiczny, który polega na zanurzaniu detalu w kąpieli elektrolitowej zawierającej jony metalu (w tym przypadku często złota lub jego stopu), gdzie pod wpływem prądu następuje osadzanie się metalu na powierzchni przedmiotu. Powlekanie twardym PVD polega na wytwarzaniu powłoki na powierzchni detalu, poprzez nanoszenie jej w komorze próżniowej (więcej o tym pod linkiem)

Procesy zachodzą więc w całkowicie innych warunkach, przez co otrzymane powłoki różnią się zarówno składem, jak i właściwościami.

Pod względem trwałości chemicznej i odporności mechanicznej powłoki PVD zdecydowanie przewyższają złote powłoki galwaniczne. Są one znacznie twardsze, bardziej odporne na zarysowania, uderzenia i działanie czynników zewnętrznych (pot, chemikalia). Dzieje się tak, ponieważ powłoki PVD są powłokami ceramicznymi, takimi jak azotek tytanu (TiN), które z natury są bardzo mało reaktywne i twarde.

Złota powłoka galwaniczna jest nie tylko miększa, ale także gorzej reaguje na warunki atmosferyczne, w skutek czego ciemnieje. Wynika to z faktu, że najczęściej są to powłoki metaliczne, z domieszką złota lub cienką, miękką warstwą złota na wierzchu, którą łatwo uszkodzić.

Więcej szczegółowych informacji uzyskać można kontaktując się z naszym laboratorium (link), specjalizującym się w inżynierii powierzchni i badaniach materiałowych.

Zarówno złocenie PVD, jak i galwaniczne mają swoje miejsce w przemyśle, przy czym to PVD zaczyna wygrywać co raz częściej tam, gdzie metody te konkurują. Wynika to z faktu, że powłoki PVD oferują znacznie lepsze właściwości użytkowe – przede wszystkim wyższą trwałość, odporność na ścieranie i korozję – przy często porównywalnych, a czasem nawet niższych kosztach, szczególnie w kontekście długotrwałego użytkowania.

Dodatkowo, rosnąca dostępność technologii PVD sprawia, że staje się ona coraz bardziej atrakcyjna dla firm poszukujących nowoczesnych i efektywnych rozwiązań w zakresie uszlachetniania powierzchni, szczególnie wtedy gdy liczy się efekt wizualny, który będzie trwały i powtarzalny.